آیا سرطان پانکراس همیشه کشنده است؟

در مقایسه با سایر سرطان ها، سرطان پانکراس نسبتا نادر است. اما سومین علت مرگ ناشی از سرطان در ایالات متحده است. تنها حدود 8.5 درصد از بیماران مبتلا به سرطان پانکراس پنج سال پس از تشخیص زنده هستند. این یکی از پایین ترین نرخ های بقا برای هر نوع سرطانی است.

میزان بقای سرطان پانکراس بعد از جراحی چقدر است؟

با این حال، پیش آگهی بیمار در حال بهبود بوده است و میزان بقای 5 ساله پس از جراحی تقریباً 11 تا 25 درصد در دهه گذشته بوده است. این بهبود ممکن است به دلیل افزایش تجربه جراحان در انجام رزکسیون پانکراس و احتمالاً به تأثیرات شیمی درمانی کمکی باشد.

سرطان پانکراس با چه سرعتی از مرحله 1 به مرحله 4 می رود؟

ما تخمین می زنیم که میانگین سرطان لوزالمعده در مرحله T1 در یک سال به مرحله T4 پیشرفت می کند.

جدیدترین روش درمانی سرطان پانکراس چیست؟

عمل ویپل: این روش که رسما پانکراتیکودئودنکتومی نامیده می شود، تومورهای سر یا گردن پانکراس را درمان می کند. در طول این جراحی، جراح قصد دارد تمام بیماری های احتمالی را در داخل و اطراف پانکراس حذف کند و سپس تمام ساختارها را دوباره به هم متصل کند تا سیستم گوارشی به طور موثرتری کار کند.

جراحی برای سرطان پانکراس

برای سرطان پانکراس می توان از دو نوع جراحی کلی استفاده کرد:

1. جراحی بالقوه درمانی زمانی استفاده می‌شود که نتایج معاینات و آزمایش‌ها حاکی از امکان حذف (رزکسیون) تمام سرطان باشد.
2. اگر آزمایش‌ها نشان دهند که سرطان بسیار گسترده است و نمی‌توان آن را به طور کامل برداشت، ممکن است جراحی تسکینی انجام شود. این جراحی برای تسکین علائم یا جلوگیری از برخی عوارض مانند انسداد مجرای صفراوی یا روده انجام می شود، اما هدف درمان سرطان نیست.

مرحله بندی لاپاراسکوپی

برای تعیین اینکه کدام نوع جراحی ممکن است بهترین باشد، دانستن مرحله (وسعت) سرطان مهم است. اما تعیین دقیق سرطان لوزالمعده تنها با استفاده از تست های تصویربرداری می تواند دشوار باشد. گاهی اوقات ابتدا لاپاراسکوپی برای کمک به تعیین وسعت سرطان و امکان برداشتن آن انجام می شود.

برای این روش، جراح چند برش (برش) کوچک در شکم (شکم) ایجاد می کند و ابزارهای بلند و نازکی را وارد می کند. یکی از اینها یک دوربین فیلمبرداری کوچک در انتهای آن دارد تا جراح بتواند داخل شکم را ببیند و به پانکراس و سایر اندام ها نگاه کند. نمونه‌های بیوپسی تومورها و سایر نواحی غیرطبیعی می‌توانند نشان دهند که سرطان تا چه اندازه گسترش یافته است.

جراحی بالقوه درمانی

مطالعات نشان داده اند که برداشتن تنها بخشی از سرطان لوزالمعده به بیماران کمک نمی کند تا عمر طولانی تری داشته باشند، بنابراین جراحی بالقوه درمانی تنها در صورتی انجام می شود که جراح فکر کند تمام سرطان قابل برداشتن است.

این یک جراحی بسیار پیچیده است و ممکن است برای بیماران بسیار سخت باشد. می تواند عوارضی ایجاد کند و ممکن است هفته ها یا ماه ها طول بکشد تا به طور کامل بهبود یابد. اگر به انجام این نوع جراحی فکر می کنید، مهم است که مزایا و خطرات احتمالی را به دقت بسنجید.

کمتر از 1 از هر 5 سرطان لوزالمعده به نظر می رسد در زمان پیدا شدن به پانکراس محدود می شود. حتی در آن زمان، همه این سرطان‌ها واقعا قابل برداشتن (قابل برداشتن کامل) نیستند. گاهی اوقات پس از شروع جراحی توسط جراح مشخص می شود که سرطان بیش از حد رشد کرده است که به طور کامل خارج نشده است. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است عمل متوقف شود، یا جراح ممکن است با یک عمل کوچکتر با هدف تسکین یا جلوگیری از علائم ادامه دهد . این به این دلیل است که عمل برنامه ریزی شده برای درمان سرطان بسیار بعید است و همچنان می تواند منجر به عوارض جانبی عمده شود. همچنین زمان بهبودی را طولانی تر می کند که می تواند درمان های دیگر را به تاخیر بیندازد.

جراحی سرطان لوزالمعده تنها شانس واقعی را برای درمان سرطان لوزالمعده ارائه می دهد، اما همیشه به درمان منجر نمی شود. حتی اگر تمام سرطان های قابل مشاهده برداشته شود، اغلب برخی از سلول های سرطانی قبلاً به سایر قسمت های بدن گسترش یافته اند. این سلول ها می توانند در طول زمان به تومورهای جدید تبدیل شوند که درمان آن دشوار است.

جراحی های درمانی عمدتاً برای درمان سرطان های سر لوزالمعده انجام می شود. از آنجایی که این سرطان ها در نزدیکی مجرای صفراوی قرار دارند، اغلب باعث زردی می شوند که گاهی اوقات به اندازه کافی زود تشخیص داده می شوند تا به طور کامل برداشته شوند. جراحی برای سایر قسمت‌های لوزالمعده در زیر توضیح داده شده است و در صورتی انجام می‌شود که بتوان تمام سرطان را از بین برد.

روش ویپل (پانکراتیکودئودنکتومی)

این رایج ترین عمل برای برداشتن سرطان در سر لوزالمعده است.

در این عمل جراح سر لوزالمعده و گاهی بدن پانکراس را نیز برمی دارد. ساختارهای مجاور مانند بخشی از روده کوچک، بخشی از مجرای صفراوی، کیسه صفرا، غدد لنفاوی نزدیک پانکراس و گاهی اوقات بخشی از معده نیز برداشته می شوند. سپس مجرای صفراوی و لوزالمعده باقیمانده به روده کوچک متصل می شوند تا صفرا و آنزیم های گوارشی همچنان بتوانند وارد روده کوچک شوند. سپس قطعات انتهایی روده کوچک (یا معده و روده کوچک) دوباره به هم متصل می شوند تا غذا بتواند از دستگاه گوارش (روده) عبور کند.

اغلب، این عمل از طریق یک برش بزرگ (برش) در وسط شکم انجام می شود. برخی از پزشکان در مراکز اصلی سرطان نیز این عمل را به روش لاپاراسکوپی انجام می‌دهند که گاهی اوقات به عنوان جراحی سوراخ کلید شناخته می‌شود .

عمل ویپل یک عمل بسیار پیچیده است که به جراح با مهارت و تجربه زیادی نیاز دارد. خطر نسبتاً بالایی از عوارض دارد که می تواند زندگی را تهدید کند. هنگامی که این عمل در بیمارستان‌های کوچک یا توسط پزشکان با تجربه کمتر انجام می‌شود، ممکن است ۱۵ درصد از بیماران در اثر عوارض جراحی جان خود را از دست بدهند. در مقابل، هنگامی که عمل در مراکز سرطان توسط جراحان مجرب در این روش انجام می شود، کمتر از 5 درصد بیماران در نتیجه مستقیم جراحی جان خود را از دست می دهند.

برای داشتن بهترین نتیجه، درمان توسط جراح که بسیاری از این عمل‌ها را انجام می‌دهد و انجام جراحی در بیمارستانی که بسیاری از آنها در آنجا انجام می‌شود، مهم است. به طور کلی، افرادی که این نوع جراحی را انجام می دهند، زمانی که در بیمارستانی انجام می شود که حداقل 15 تا 20 عمل ویپل در سال انجام می شود، بهتر عمل می کنند.

با این حال، حتی در بهترین شرایط، بسیاری از بیماران عوارض جراحی دارند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد:

• نشت از اتصالات مختلف بین اندام هایی که جراح باید به آنها بپیوندد
• عفونت ها
• خون ریزی
• مشکل در تخلیه معده بعد از غذا خوردن
• مشکل در هضم برخی غذاها (که ممکن است نیاز به مصرف قرص هایی برای کمک به هضم داشته باشد)
• کاهش وزن
• تغییر در عادات روده
• دیابت

تماس با ما